De afronding van het oude jaar bracht me privé een ingewikkelde knoop van samenkomende omstandigheden. 
Zo eentje die niet niet gezien, gevoeld, ervaren kon worden, ook al zou ik het proberen. Ik moest er doorheen…

 

Op verschillende levensvlakken stond ik, schijnbaar ineens maar eigenlijk al met een langere opbouw, in volle confrontatie met de vraag naar meer zorg, aandacht en tijd dan dat ik op dat moment te bieden had. Mijn gezondheid zwaaide rode vlaggen, mijn psychisch welbevinden schoof voortdurend op glad ijs, mijn mantelzorg kreeg te weinig gezonde lucht en mijn kantelende levensfase trok niet enkel meer aan mijn mouw maar nu ook aan mijn broekspijpen. Adem en ruimte waren aan het scheiden…

 

Weet je, ik ben een ‘verbinder’, als vanzelf, met aardig wat ervaring op de teller. Dat kenmerkt me in hoe ik omga met mijn buitenwereld, maar ook, met mijn binnenwereld, mijn verscheidene rollen, mijn verwachtingen,... Dat heeft voordelen, maar té veel geeft frictie en weerstand. En beweegt zich daardoor verder weg van wat in essentie de betrachting is, met splitsing tot gevolg. 
Ik heb het geprobeerd. De diverse uitdagingen van zorg naar cliënten, dierbaren en mezelf te combineren, met compromissen in te pakken, in tijds- en praktische vakken onder te brengen... Met het ene been in het ene, terwijl het andere been al of nog in het andere stond.

 

En soms eist een keuze je beide benen…

 

Zo dus nu. Die keuze met beide benen. 
Ik kies bewust om me voltijds vrij te maken. 

Om mijn ouders te ondersteunen in hun laatste hoofdstuk van het leven. Dit kan ik enkel doen als ik innerlijk voldoende ruimte ervaar. Zo kan ik de zuiverheid van mijn intentie bewaken, het geduld met de liefde vermengen en ongehinderd van tijdsdruk datgene doen wat ‘klopt’. Voor hen, voor mij. En om dat te kunnen bieden, dien ik eigen lijf, geest en spirit te steunen in dat wat het vraagt, om het proces te lopen (i.p.v. op 1 been te hinkelen) hoe het zich ontrolt.

 

Vanaf 1 februari sluit ik de praktijk. 
Al zeker tot en met april.

En daarna? Ik weet het écht niet. 

Misschien meer of minder van dat wat was, of misschien wel iets anders? Het is op dit moment niet helder welke richting het uit gaat. Ik kan enkel hier en nu open en kwetsbaar in de onzekerheid stappen. In overgave. In het luchtledige van wat zal zijn. Met vertrouwen in de beweging die vanuit mijn innerlijke wetgeving en aanvoelen begint.  Met de bezorgdheid en onzekerheid van wat dan later komen zal. Met de moed om de oude gekende zekerheid voor nu los te laten. Maar vooral met een open hart, voor het leven, voor mogen ervaren, voor mogen écht ontmoeten…

​

Warme groet,

Nancy